İnana bilmezdim yanıldığıma,
İnana bilmezdim belesen bele.
Heyif yaratdığım inam dağıma,
Heyif, o günüme, ayıma, ile.
Hayqıran denizem, ulayan sesem,
Ümüdüm dönübdür saman çöpüne.
Gerek üreyimi doğrayamkesem,
Ağlayan könlüme gerek tepinem
Özümü dönderem tamam tersine,
Gerek vücudumdan bir kölge qala.
Hicran bıçağını çaxam köksüme,
Quş seke bilmeyen bir qala olam.
Tenha bir guşede ola qalaçam,
Tenhalıq içinde tamam teklenem.
Sirrimi ağaca, çiçeye açam,
Hezin bir ney olam qemle köklenem.
Tek seni görmeyim bir yalan kimi,
Yalan alov olub yandırır meni.
Her an itirirem onda çekimi,
Hakim tek dindirir bu gün düneni.
Eh, sene ne deyim dolan buludam,
Qorxuram danışsam olam bir ada.
Söndürülmüş ocaq, sönmemiş odam,
Bele bir taleyem mende dünyada.
Kayıt Tarihi : 18.9.2007 21:22:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnandığın doğma bir adamın xeyaneti, dönüklüyü haqqında

Hikmet YURDAER
Ne söndürülmüş bir ocak olun, nede sönmemiş od olun.
Seven yüreğiniz var olsun, mutluluk yine sizinle olsun.
Tebrikler, selamlar.
TÜM YORUMLAR (4)