İnan Kavut Şiirleri - Şair İnan Kavut

cepecevre saran kolların
su gibi geçişe izin vermez
bakışların ültimatandur her düşman erkek bakışına
tehdit dalışları yapar sözlerin havada
güvendeyim biliyorum
seni çok seviyorum

Eteğinde kimse kalmadı denizinin
Herkes çekildi,sıkıntı dolu akşamlarında
Yanlızlık nedir öğrendin,karanlıkta
Gün doğdu sandın,her aşık oluşunda
Büsbütün kararttılar giderken
Yakomozu kaldı.....

Parmak izim heryerde ama ben öldürmedim kendimi...

izini kaybettirdi dostlarım...
kime kal dediysem gitti...
kime git dediysem pişman oldum...

Seni düşündüğümde sırtım,göğsüm iner kalkar
yine elin sırtımda,başın yine göğsümde olsa….
Firdevsim omzumdaki meleğim,canım
Kalk ayağı yüzünü asma küçüğüm dik tut başını
Dik tut başımı……

Kahırlar içinde kahramanım ben
farlarım hep kapalı ama parklar açık

seni beklemekten ya parklarım yanacak ya park
çocuklar ölecek,kaç hayal yok olacak
kaç hüzün doğuracak bu gidişin

kalabalık arasında yanlız bırakır insanı ankara
çıplak sanarsın kendini...
ama herkes ambardaki mısır tanesi gibi davranır sana...
aynısın yanlız sıradan
ankara şimdilerde kalabalık değil yada ben yanlız değilim...
her yanıma bulaşmış teninin sana özgü kokusu...

Şimdi kim sever beni....

kim ne yapsın ikinci el bir kalbi....
yağmurda kalmış yazarı bilinmeyen bir romanı kim kaldırır yerden...
yerlerde sürüklenmiş eski bir elbiseyi kim taşır üstünde eşim diye...

İçinde kaldı söyleyemedin üzüldüğünü...
bu kaçıncı göz yaşın.....
bu kaçıncı sensiz ne yaparım deyişin....
sensiz dediğin kaçıncı kişi...

ÖZLEDİN SONUNDA GERÇEK OLMA HAYALİNİ....

Git ama biraz umut kalsın....
gitmesi gerekiyormuş diyeyim...
allah böyle istemiş kader diyeyim...
hoşcakalmışsındır umarım....

olsun sen ağlat beni...

nasıl geçti bunca yıl,tuzluk gibi hayat sofrasında..
gezdin elden ele...
herkes sana ulaşmaya çalıştı zaman zaman...
senden fazla alınca yüzü buruştu,az alınca tatsız geldi hayat...
herkes kalktı sofradan sen kaldın,kırıntılarla,tane tane döküldün saçıldın....