İnan Şiiri - Gönen Çıbıkcı

İnan!

Yok artık kalmadı
yazılmamış, söylenmemiş...
Neler söylemeliyim?
Neyi, nasıl anlatmalıyım?
diye her düşündüğümde...

İnan!
Hiç bir şey bulamıyorum atık.
Her bir durumu
her bir durumunu
anlatmışım hep.

Hem de uzun, uzun
ve de büyük bir özenle...

İnan, gerçekden inan!

Hiç kalmamış söylenmeyen...
Ve de büyük bir özlemle,
sevgiyle ve de değer bilmeyle
yazılmayan...
Hiç kalmamış...
Her bir sözümü,
her bir sözünü
saklamışım;
bir değerlendirme için değil,
bir hazinenin en değerli
parçaları olarak
saklamışım.

Arkasında, içinde ve
her bir damlasında
görüyorum bugün yine
bir sevgi, bir sorumluluk
ve özlemi varmış
hep o özlenen huzurun
ve mutluluğun...

Ne kadar istesem de şu an,
inan, yok artık,
kalmamış söylenmeyen
yazılmayan...

İnsan ya yakalayabilir
aşkı, mutluluğu ve sevgiyi,
ya da hep özler, bekler
aşkı, mutluluğu bulmak için.
İnan, asıl sorun da, belki de
burada kendini bulmakda...
Aşkı, mutluluğu, sevilmeyi
bulup da bilemeyenler bunun
değerini,
ancak, bunları yitirdiklerinde
anlayabilirler boş şeyler için
harcadıklarını,
o da belki de anlayabilirler...

Ya da kaçıp giden en
güzel şeyleri için hayatının,
belki de, yine hem kendilerini
hem de kandırmak için,
neler neler uydurabilirler.

İnan,
işte sen de o günleri
yaşamak durumuna düşersen,
belki de bir an dürüst olduğunda
kendine ağlayamayacaksın bile.

Çünkü artık,
inan,
sen kendini kandırmakda o denli
ustalaşmış olacaksın ki
en doğal duyguların bile
sana elini uzatamayacak.

İnan, sen, yaşamımda en
çok değer verdiğim,
sevip, saydığım, sen,
ne olup bittiğini bile anlayamadan
yaşamın bir köşesinde
bir sığıntı gibi yerini aldığında
bomboş kalacaksın.

İnan, ağlayamıyorum artık
öyle eskisi gibi
yüreğim çok daralsa da...

İnan, yokluğun
üzüntü vermiyor artık öyle...

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI, 19.01.2015