İnan Şiiri - Osman Alpsoy

Enerji doluydum coşar kaynardım.
Öküzü yabanda yayardım inan.
Neşelenir güle güle oynardım.
Kemik âşıkları sayardım inan.

Mikrop ne bilmezdim göle dalardım.
Gece nöbet tutar tarla sulardım.
Televizyon yoktu radyo çalardım.
Güzel türküleri duyardım inan.

Büyüğü sayardım diyerdim abi.
Bizde önemliydi emmiyle bibi.
Daha çocuk iken şimdiki gibi.
İslam’ın şartına uyardım inan.

Şimdi kıyaslamak mümkün mü dünü?
Herkes çıkar için yaşar bugünü.
Dolar savurarak yapar düğünü.
Ben damat olsaydım cayardım inan.

Her şey hormonlandı arttı efkârım.
Bildiğin çiftçilik organik tarım.
Boyun bağım vardı yoktu fularım.
Kökboyası ile boyardım inan.

Eskiden köylerin tazısı çoktu.
Buldoklar başını belaya soktu.
‘Çimenlere basma’ yazısı yoktu.
Uzanıp mutluluk duyardım inan.

Vakitsiz ötüyor cep telefonu.
Bu tekno hayatın ne olacak sonu.
Osman’ım bu mevzu hassas bir konu.
Ben olsam en başa koyardım inan.

(13 Temmuz 2005)