Duygularla görmek yaşamı,
ve sendeleyerek koşmak umuda...
O umut ki yaşama sebebi,
o umut ki hayata gülümseyerek bakmak
ve hissederek duymak kuşların sesini.
Özlem içimizde eksik kalmış
ve sessiz çığlık olarak dünyaya haykıran,
yaşama sevincimizin adıdır.
Mecnun çöllere düştü Leyla'sı uğruna.
Gözlerini dağladılar;
zincir vurdular ayaklarına.
Ölüme küstü gülümsedi.
Ben niçin öleyim!
Görmeyebilirim, duymayabilirim
belki ayaklarımda yoktur.
Ya umudum..?
Değmez mi kararmış kalpteki
tek nokta aydınlık için yaşamaya,
Değmez mi balık hafızalı insanların
sevgiyi unutmasına inat yaşamaya?
Veysel boşuna mı katlandı uzun ince yollara,
umuda kurşun sıkanlara inat?
Yol bizim, ses bizim, ışık bizim
Bundanda öte
Bize ait olan yaşam bizim.
İnadına yaşamak lazım..!
Kayıt Tarihi : 26.10.2009 22:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!