İnadına Şiiri - Nuh Tufan Polat

Bir şehrin bütün ışıkları söner mi?
Evet sönüyormuş sen gözlerini kapayınca,
Beden ruhtan çeker gider mi?
Evet gidiyormuş sen gidince! ...
Bir kırlangıcın kanadında sevdam,
Daha kaç fırtınaya dayanır bu yürek,
Daha kaç bahar dolaşır sevda ülkesinde? ...
Ellerimde alev alev yanan hatıralarla
Yapayalnızım hayatın çölünde.
Güneş serin gölgedir aşkımın ateşine,
Gözlerini kaçırma utangaç bakma yüzüme,
Sıra dağlar gibi en aşılmaz, en fırtınalı
Okyanus dalgasını aşar gibi
Yılmadan koşuyorum sana! ....
Aşkımın adı yok anası babası yok! ..
Bir yetim sevda büyüttüm sana! ....
Şimdi sığınacak bir liman bir gönül arıyor,
Akrebin zehri dolaşır damarımda,
Durmuyor hayat bir kum gibi akıp gidiyor avuçlarımdan,
Yalnızım ve sen yoksun! ...
Bir hayat var bütün silahlarıyla üstüme yürüyen,
Toplama kamplarında aç bıraktım hayallerimi,
Prangalara vurdum yüreğimi,
Bekliyorum gün ışığını zindandaki mahkum gibi,
Ne zaman doğup geleceksin dağların ardından? ...
Üşüyorum, ruhum bir buz kalıbının içinde,
Korkuyorum sabahın olmasından,
Güneş değil sen doğmalısın odama
Karanlığın hükümdarıyım ben! ...
Karanlıktır benim yüreğim
Bir damla ışık sızmadı senden başka! ...
Ölümü düşündüm senden arda kalan gece yarılarında! ...
Hayallerimi umutlarımı düşündüm,
Bir nehir misali akıyorum yüreğine,
Bazen bulanık bazen coşkun,
Bazen bir bakraç süt kadar temiz! ...
Kapkara gök yüzünde
Nasıl umut verirse bir yıldız insana
O umutla bağlandım sana! ...
Ve bir yıldız seçtim kendime iyi bak ona
Nasıl yanar aşkının ateşiyle
Ölünce orada yaşayacağım,
Belki arınırım günahlarımdan
Belki affeder Rab! ...
Bir kahpe kurşun vuracak can evimden
Biliyorum artık gitmem gerek
Çok hasret çektim
Cehennemin en karanlık odasından
Seni dileyeceğim af günü
Yalnızlık yakıyor yüreğimi,
Yalnızlık yakıyor bedeni,
Her gece bir kefen misali geçiyor üstüme yatak! ...
Ellerim bomboş kaldı yine,
Kokun sinmiş üstüme,
Nolur nolur gitme! ..
Bak ayaktayım direniyorum hayata inadına,
Firavunun zulmü olsa sevdan kabul
Çünkü seni seviyorum
Seni seviyorum! ...