İnadına Şiiri - İsmail Ökkeş Polat

Biz küçükken mutluluğun tek meslek olduğunu düşünürdük
Bilemedik büyüdükçe yaraların yüreklerimizi kanatacağını
Anlayamadık bazı yaraların kabuk tutmayacağını
Ilık ılık akan kanın yüreklerimizi dağlayacağını
Oysa baba sarılması, anne şevkati, üzerimizde gölgeydi
Ne olduda o gölgenin yerini güneşin kızıl sıcaklığı aldı
Bir bir kaybettiklerimizin perdeleri çekildi üzerimizden
Artk büyüdükte dünya gerçek yüzünü mü gösterdi
Yoksa biz hayaller ülkesine gidemeyen son yolcularmıydık
Anladım ki yaşımız geçtikçe ızdırabın zehrini içiyormuşuz
Ve maalesef bu zehrin müptelası olmuşuz

Şehir büyüktü ve büyüdükçe o şehir küçüldü
İçinde küçük hayallerimize kasteden
Büyük insanlar hep gözümüzde küçüldü
Yalnızlık rıhtımı kaldı bahtımıza
Yazmak istedikçe devasa şiirlerimizi
Her harfi her kelimesi ve manası
O büyük adamların gücüne gitti
Yılmadım yıkılmadım aman dilemedim
Yazdım ha yazdım
Kimi dur dedi durmadım
Kimi yazma dedi inadına yazdım
Kalemim susmak bilmedi
Susmayacakta sonu ne olursa olsun
İster kör kuyu ister apansız bir kovalamaca
Yada bir hakimin elindeki kırılmaya hazır kalem
Dedim ya küçükken mutluluğun tek meslek olduğunu
Çilenin mekanı dünya olduğunu bilmiyorduk
Bu saatten sonra bilsekte fark etmiyor
Madem savaş var hayata karşı
Madem bir ezilmemek davası
Küçülmemek kaygısı var
İşte bende bizde buradayız

Adıma deli şair demişler
Kalemi keskin dili sivri
Bakışı sert ve duruşu ezgin
Acıyı sofrasında barındıran
Çileyi su niyetine içen
Kavgayı kendisine yaren bilenim
Ben deliyim kabul ediyorum
Ama küçükken çok hayallerimiz vardı
Hayaller bizi mutlu ediyordu
Ne olduda hayaller yerini
Kavgaya belaya sardı
Biz küçükken kavga bilmezdik
Kırmızı topumuz vardı
Kırmızı topumuz
Topaç çevirmek en büyük onurdu
Onurumuzu kırdılar
Topumuz kayıp oldu
Mutluluğumuz gibi
Bundan sonra gerek te yok artık
Bizde varız bu dünyada
Bizimde sözümüz var
Şairler var
Şiirler var
İnadına yazacağım
Sonu inadın bittiği mezarda olsa .....