İnadına Şiiri - Adem Bayar

Yazdıkça kayboluyorum.
Kendimi bilmediğim de oluyor bazen,
Kendime gelememeyi istediğim de.
Ama burdayım işte.
Özünden koparttım ben uzantısını,
Ekledim tüm sensizliklere.
Hiçten öteye geçmekti maksadım,
Biraz da olsa uzaklaşabilmek şu andan,
Bir an da olsa uzakları anlamak,
Sol yanımı değil hep, öteki yanlarımı da dinlemek,
Huzurda hazır olmayanları da sayabilmek,
Bizleşebilmek...

Hep merak ederdim ben de:
Herkes gibi miyim, olmalı mıyım ben de?
Bir şeyler dökecek miyim
Askerin hatıra defterine?
Ölümüm diğer orta halli çocuklarınki gibi mi olacak?
Benim gibi düşünmeyen bir kurşun mu bulacağım...
Oysa ben babamla da hiç anlaşamam,
Abimin her yaptığını eleştiririm,
Annemi beğenmem...
Ama bizim oralarda ölümler Azrail malıdır,
İsrail değil!

En son ne zaman böyle dediğimi düşünüyorum da,
Sözlerim başkalarınınkilere karışıp
Boğacak oluyor zavallı ve biricik belleğimi.
Dedikleri doğru galiba, ölüyorum.
Hatta son nefesim bu.
Aslında tüm ölümler masum
Ve tüm sebepler kirli.
Öyleyse nerde, nasıl, niçin öldüğümüz
Ne kadar önemli?
İstatistiksel veri olmanın dışında
Bir anlam taşıyamamışsa
Bundan önceki yaşam ve ölümler,
Tarzım değil ama,
Ölümün tonları bu şiirin sonuna
Gayet iyi gider.