İn Şiiri - Ercan Güzel

Uzadıkça yakınlaşan yollar bilirim,

Bahara dair, sevdaya dair; yalansız.

Yaşanmayacak köy türküleri dilerim,

Hasretten uzak, ölümden ırak, ziyansız.

Köy türküleri diyorum, leke süremez,

Bakışların en kuytusuyla süzer gözler,

Yolunu bekler, meyiline söz getirmez,

Bir dağ başında yahut çeşmeden izler.

Duyan var mı çoban kavalındaki sesi?

Destanlar yağdırır kuruyan toprağına.

Ağıtlara karışmış inleyen nefesi,

Şiirler yazdırır uçuşan yaprağına.

Gün ağaranda başlar yolculuğa gayret,

Yas tutar gözleri, uyumaklı atların,

Bir avuç nasırdır, binbir türlü maharet,

Çektiği yazılmaz, çileli ırgatların.

Yorgun bir hamalım, bu köhnemiş yerde,

Sevdadan anlamaz, insanları tanırım.

Sırtladığım keder değil, düşüren derde,

Halimi bilmezi görmekten utanırım.

Ketum bilirim dağlara sığınanları,

Eşkıyaların evi olmuş, darılmışım,

Göçerim şehirden, görsem inananları,

Kaçmışım, dost diye taşlara sarılmışım.

Anadolu buralar, kaçmak ne çare,

Dört yanı kasvetle yoğrulmuş; yorgun, beter,

Sığınmıştık toprak ana, son çare diye,

Son sevdayı yitirdik, ölümden de beter.