İmtihan Şiiri - Hamza Mamaş

Saltanata soytarı gerek. Mala; hadim…
Şöhrete ihtişam, şan’a unvan gerek.
Yüce’ye makam gerek, makama ikram.
Her ne olursan ol. Sana, imtihan gerek.

Yaldızlar içinde yürürken sen her gece,
Bekaya açılıyor bilsen, ne çok pencere.
Sayısız göçüşler var farkında bile değilsin,
Layut musun ki evren, dizlerine eğilsin.

Dünyalık bol olunca dertlerin de artıyor,
Sarraflar tezgâhından sana kibir satıyor.
Can gidince; yakut, elmas, altın da bir.
Karun dediğin adam; bir toprakta yatıyor.

Oysa; hayatın kıyısından yürümek gerek.
Kabanını kimseye tutturmadan,
Kapını kimseye açtırmadan,
Sofranı kimseye kurdurmadan,
Öylece dümdüz yaşamak gerek.

Keyfini sürmek gerek hayatın.
Uçsuz bucaksız kıyılarda dolaşmak.
Ulvi bir dalga ile köpüklere gark olmak.
Sonra; sığ bir limana sığınıp,
Issız bir gemi gibi uyuya kalmak gerek.