İmtihan Şiiri - Necip Zeybek

Allah’ım,
Annemden öğrendim tevekkülü,
Sabrı ve duayı babamdan.
İnancım şükür tam,
Şer görünende de hayır ararım,
Değil kıtam,
Kavrulsun bütün cihan,
Yoluna kurban olsun bu can.
Ama susuz yaşanmıyor,
Aç uyunmuyor;
Son bulsun Allah’ım,
Ağır geliyor bana bu imtihan!

Allah’ım,
Yıkıldıktan sonra Osmanlı,
Ne çok çile çekti Müslüman kulların, ne çok çile…
Dörtte biri Müslüman olsa da Dünya’nın,
Gıkı çıkmaz olmuş ezile ezile,
Çünkü kullarının çoğu canlı cenaze…
Kaderimiz alnımıza değil,
Yaşadığımız topraklara yazılmış gibi geldi bize.
Ve düşmandan geleni değil,
Kanıksadı halkım kardeşin kardeşe ettiğini bile.
Ve ne kurşuna göğüs gerecek,
Ne haksızlığa baş kaldıracak yürek kaldı içimizde.

Allah’ım,
Sen, barış ve kardeşlik istedin,
Biz düşmanlık ve savaşı kurtuluş, belledik,
Yüce“Kuran”ı indirdin şifa ve rahmet olarak rehber edinin diye,
Biz okuyup anlamak yerine,
Yükseğe kaldırdık, baktık, dokunduk, elledik,
Ve koyun gibi sadece dinledik…
Anlayıp uymak, durulmak varken kudurduk
Ve birbirimizin kuyusunu kazdık durduk…

Allah’ım,
Yıkıldıktan sonra Osmanlı,
Entrika ve hile ile bölük pörçük yapıldı İslam,
Ve bir birine düşman…
Ve hiç eksilmedi Müslüman topraklarında akan kan,
Şimdi tek ülke yok huzur ve barış içinde yaşayan.
Ve öyle büyütüldü ki nifak,
Güvensizlik oldu aramızdaki tek ittifak…
Edilen sözler hezeyan,
İslam kardeşliği büyük bir yalan…
Nasıl denir Muhammet’in ümmeti bize o zaman?
Affet Allah’ım
Ağır gelen bana asıl bu büyük imtihan!