İmrenme Şiiri - Abdulvahap Ateş

Şu kara gölgemin ne ağrısı ne sızısı
imrenmekteyim onun gamsızlığına

dilim damağım kuruyup sürçse de
üzerime kurşun gibi hışım düşse de
soğuk iliklerimi bir kurt gibi öğütse de

o düşmez ayazın elemine tasasına
aldırmaz tabiatın mabiatın yasasına

ben ürettim o kendince övündü
çalıştım didindim o devran sürdü
ardıma saklandı beni sömürdü

ben kızgın güneşte gölgelik oldum
karardım kavruldum soldum yoruldum

bedenimiz beraberce karıldı
sevdiğime benden önce sarıldı
ben kavruldum o gölgemde barındı

gün batımı geldi küstü darıldı
sabah utanmadan koynuma daldı