İmre Şiiri - Dengi Naz

Ben Çimen,
Hayırlı evladı Toprak Ana'nın.
Nicedir bıkmıştım suskun kalmaktan,
Belki de duymaktan
Alttakilerin ah-u zârını...
Önce şu bilinsin ki;
En az hayvanlar kadar,
Hatta Ademoğlundan fazla
Alacağı var,
Cümle nebatın,
Haşeratın,
Her bahar Toprak anadan.

Ben,haşerat,Karınca
Hissemize kâniyiz,
Anam da bizden razı...

Ben Çimen,
Üzerimde çiylerle suvardım börtüleri
Kollarımı açarak pay ettim ışığımı,
Altımda setrettiğim karınca katarına

Biz topumuz baharı özledikçe yılda bir;
Önce binimiz ölür, sonra doğar binimiz.
Ölüler, dirilerle bir araya gelince,
Yakar kendini özlemle doğmuş olan binimiz
Özlemimiz har'lanır,
Harlanınca ,korlanır,
Korlanıp toparlanır
Göğe fışkırır özlemi o beklenen baharın.
İlkin gökte harelenir yanarak,
Yedi göğe yedi kat bu özlem pay edilir,
Rücu edip inince yeniden yer yüzüne,
Kıyama durur dağlar,
Ben rükûda kalırım.
Çünkü Anam der ki hep, kibir şahı günahın.

Özlemi de yorunca bu inişli seyahat,
Sanki doğum sancısının hemen ardından yani,
Karlar erir keyfinden, o an doyarım suya
Bu kortopunu en son anam alır koynuna
Sonra üç kez ardarda ,
Adını fısıldayıp,
Değiştirir adını;

"Yakışına bakarak özlem diyemem sana,
Can verildi uğrunda sen de can ver düşerek,
Artık adın Cemredir müjde diye bahara"