İmlasız Karanlık Şiiri - Birkan Akdoğan

Işıkları söndür.
Suni kör olayım. Görmek mi? Ne fark eder.

Nasılsa senin yüzün yok beni bir daha öldürmeye. Yüzsüz.

Işıkları söndür ne olursun.
Soluğun dönsün köhne karanlıkta. Yalnızca gözlerinin içi parlasın, pili bitmeye yakın bir fener gibi.

Nefret edilmeye ihtiyacım var bu gün, burada, şimdi ölürken.

Her zaman sevemezsin ya. Hele ki bir ceset hangi biçimde sevilir ki.

Cevap verme sessiz ol.

Usulca, bir cellat ustalığı ile yaklaş aydınlığıma.

Parmak izini bas lambanın düğmesine ve imzala karanlığımı.