İmkansızlıkla Savaşım Şiiri - Selim Semiz

Kalakaldım ardından
Ne açlıktan,ne susuzluktan
Ne de tek şikayetim var uykusuzluktan
Bir an olsun kapamadım gözlerimi
Ayırmadım yolundan, ayırmadım.

Kadere,kedere harcanıyor ömrüm
Gerçeklere inat ne hayaller kurmuşum
İmkansızlığı nasıl ezmişim
Ellerimde ellerin, gözlerimde gözlerin
Düşünsene ciğerimde bile senin nefesin.

Ellerim, ayaklarım buz kesmiş
Ne fark eder! Benim yüreğim yanmış
Körükler her defasında ateşimi
Parçalar geçtiği yeri
Ateşe benzin dökercesine
Sensizlikte tüttürdüğüm dumanlar
Gözyaşlarım yağmur olup yağar yüreğime
Ne çaredir!
Severken delicesine
Seni unutmak
Ölüyü diriltmektir.

Aklımda sen, ruhumda yangının
Arada bir nağmeler fısıldarım
� Sen aşıksın, sen kara sevdalı
Sonuçlanmayacak, bitmeyecek davalı
Müebbet yemişsin sen müebbet
Bu aşkla öleceksin elbet

Bir umut benimkisi
Belki yolun düşer geçersin
Sün gelir pişman olur dönersin
Sırf bu yüzden yıllardır
Ayrılmadım pencerenden
Ayrılamadım.