İmkânsızlık Şiiri - Ömer Çetinkaya

Bir yardım edememek,ezikliği içinde,
Eririm gözlerinde,şen ve şakrak biçimde.

Ben sana son ümittim,elin boşa çıkırca,
Çok şey ifade etti,sessiz sakin bakınca.

Ağlamamam olmuyor,ağlamamsa imkânsız,
Karşında donup kaldım,sanki vücudum kansız.

Ezildim bir çift gözün,altında kalıp böyle,
İmkânsızlık lafzının,bende örneği şöyle.

İnsanın anlaması,gücünü Hakka karşı,
Belime yüklemiştim,sanki semayı arşı.

Ezilmekten çok öte,ölümden daha derin,
Yaşıyordum acısın,canımı alan elin.

Ciğerime işleyen,o bakışın acısın,
Ölsemde anlatamam,sen buna yabancısın.

Nasıl sükun bulacak,kanımdaki fırtına,
Çaresizlik ne etti, böyle bir anda bana.

Başlı başına acı,uzanıp tutamama,
Gözlerine bakarak,hiç birşey yapamama.

İşte bence en acı,acının acı yanı,
İmkânsızlın içinde,senin bana bakmanı.

Çığlığa durmak gibi seher vakti Allaha(cc)
Çaresizliğim saymam,imkânsız oldu daha.