İmkansızlığımın İmkansızı Şiiri - Emel Uçar

En çok bu saatlerde anıyorum seni;
Bu saatlerde özlüyorum
Mahvoluyorum, üzülüyorum.
En çok bu saatlerde sana yenik düşüyorum
Kendime olan saygımı yok ediyorum.
Bu saatlerde hatırlıyorum
Parıldayan gözlerini,
Bir başkasına bakarken.
En çok bu saatlerde özlüyorum
Hiç duyamadığım kokunu.
Bu saatlerde hayaller kuruyorum
Senli düşler görüyorum.
En çok bu saatlerde anımsıyorum
Ruhunun şemalini.
Bu saatlerde yıkılıyorum.
Bu saatlerde döküyorum yaşlarımı,
Kavuşsunlar diye karanlığa.
Bu saatlerde yaşıyorum günümü,
Bu saatlerde yalnız kalıyorum,
Bu saatlerde kurcalıyor zihnimi,
Geçmişim ve geleceğim.
En çok bu saatlerde düşüyorsun aklıma,
Bu saatlerde yazıyorum sana;
Olur da belki anlarsın diye beni.
En çok bu saatlerde dağılıyorum
Kendimi teselli ediyorum.
En çok bu saatlerde yaşıyorum
Hüznü, mutluluğu, aşkı..
En çok bu saatlerde yalınlaşıyorum,
Özüme dönüyorum.
Bu saatlerde oluyorum,
Kendime arkadaş.
En çok bu saatlerde yakarıyorum tanrıya
Son bir olsun görebilmek için seni
Uzaktan da olsa varlığını hissetmeyi.