İmkansızım Şiiri - Ayten Özgün

Ben ömrümce imkansızlığı yaşadım ,
Her gece penceremden yıldızlara bakıp dalarım
Oysa bana yıldızlar kadar uzaksın bilirim.
Gün boyu uzayıp giden sessiz oluşum boşuna değil,
Yüce dağlara bakıp,sensizliğe sarılışım.
Ben geçmişte yaşarım.
Beni sensizliğe mahkum ettin ,
Yıllarca seni boşuna bekledim
Yokluğun ağır geldi yüreğime kaldıramadım .
Kalbimde bir ağrı var ,gözlerimde yaş,
Tükendiği ’mi hissediyorum yavaş,yavaş.
Hüznü yüklendim yine ne çare
Yüreğim pare,pare.
Oysa bir sıcak gülüşüne razıydım,yeşerirdi tüm umutlarım,
Sevdiceğim senin yoluna sel olur akar,
Sevda olur coşardım.
Canıma can katan canına , can olurdum,
İşte o zaman ben yine ben olurdum.
Kendi akıttığım
Göz yaşlarımda boğulur oldum,
Tüm umutlarım yıkıldı,hayata küstüm,
Gözlerimin rengi soldu,
Değişti dünyaya bakış açım.
Ve her gün biraz daha ,tükendiğimi hissediyorum.
Neydi bir zamanlar kahkaha dolusu akşamlar,
Sahillerde çınlayan seslerimiz,
Ben sana bir görüşte aşık olmuştum,
Seviyorsun diye mutlu olmuştum
Ağır geldi özlemin kaldıramadım.
Eremedik vuslata darda kaldım
Bulamadım bir çıkış yolu bulamadım ,
Hayatım boyu imkansızları yaşadım,
Ben sende var olmuştum,
Sende yok oldum .