İmkansızım Şiiri - Ayşegül Kahraman

Seni ilk gördüğümde, sesini duyduğumda
dünya üzerinde başkası varmıydı,
Senin dışında gözlerine, duruşuna,
bakışına benzeyene rastladım mı
hatırlamıyorum.
Kokunu ilk duyduğumda
rüzgar yön değiştirmişti sanki,
Soluğundaki hararetle
ateşe verilmişti kalbim;
O zamanlarda anlamalıydım İmkansızdın.

Uzaktan uzağa izlediğim
sana dokunamayacağımı bilmeliydim,
Sevmeye hakkım olmadığını bile bile
gönlüme zincirler vurmalıydım;
Aşık olmanın bu denli zor olacağını
yaşamdan öğrenilmediğini anlamalıydım.
Sana ok gibi saplanan kalbimi
söküp atmalıydım,
göğsümü yerinden çıkarıp
İmkansızlığına rağmen boyun eğmemeliydim

Seni görme telaşıyla,
başımda kavak yelleri esmemeliydi,
kendimi unuturcasına sevmemeliydim seni.
Aklma mıh gibi kazımalıydım,İmkansızdın!
Kalbimi dağlayıp
kendime dahi itiraf etmemeliydim,
Düşüncelerimde var etmeden,
kalbime hüküm etmene izin vermeden,
çıkmalıydım bu muammadan;
Yanına yaklaşmaya korkan ben,
seni sevmeye cüret etmemeliydim.

Aşk'ı ilk sende tanımadan
aklımdan gözlerini silmeliydim.
Duygularımı anlamama sebep olsanda
sana giden yollarımı kesmeliydim,
Hislerimin canımı acıtmasına
razı olmamalıydım;
Ahh yüreğimden atamadığım Adam
elimi isteyerek ateşe vurmadım.
İlk'imdin istedim ki sonum olasın,
yüzüme İmkansızlığını vurarak seviyorm,
Keşkelerin gölgesine sığınarak,
senin doğurduğun beni
yok etmek istercesine.

Biliyorum olmazım İmkansızımsım!