İmkansızım Şiiri - Hasan Çağatay Bulut

Imkansızım,gönül çiçeğimin tomurcuk yüzlü meleği,
Kaç bin kelime yeter seni anlatmaya sana,
Sıra sıra dizsem aşk şiirlerini kapina bir gönül kapini çalmaya yeter mi?
Bütün hallerimi bıraktım da geldim ben senin kapina aşk hırkasını giydim de geldim.
Anlayabilir misin umutlarımın çaresizliğini binlerce çaresizlik içinde çare olduğunun farkina varır misin sahi?
Heveslik değil ömürlük olduğunun farkinda değil misin hala.
İçimde kopan fırtınaların sessiz çığlıklarla savaşlarını görebiliyorsunuzdur umarim bayan umut.
Elbette seni benim gözümden görmeden anlayamazsın gönlümdeki sevdani,
Bir bebeğin anneye olan ihtiyacı ve samimiyeti onun kokusu olmadan yapamadığı gibidir,sensizlik.
Aklımı alan sevdan ne derindir ki kendimi kaybetmişim,
Bir haftayi geçti seni görmediğim düşün ki bir hafta ızdırapla ölüm döşeğinde yatmışım.
Küçük bir çocuk say beni en sevdiğim uçurtmayi elimden kaçırmışım sanki.
Gel de şimdi seni gönlümden bedenimden temizle ne mümkün herşeyi silsen de parmak izlerin kalir gönlümde,
Ve ben seni parmak izlerinin hatrina yine severim,
Ekmeğimi kesseler suyumu vermeseler özgürlüğümü alsalar da yine seni severim.
Ben seni iki günlük sevmedim ki vazgeçtim diyebileyim sana.
Ben seni en mahrem hislerimle sevdim ki seni ben namusum olarak bildim.
Herkesin acısı kendini dört taraftan kesiyor senin acını da anliyorum.
Vazgeçemediğimsin,nefesim kadar zarurisin.