İmkansızdık Şiiri - Hasan Odabaşı

canım yolunda ölmek
kanım uğrunda oluk oluk akmak istedi...

oysa
ne kadar uzaktın bir o kadarda yabancı
bense tende can kadar yakın...

imkansızdık...

anka kanadında kaf dağını aşmak istedik
cehennem çukurlarını uçurumları görmedik...

senli dünlerden sevinçler
sımsıcak sevişler dökülürken gözlerimin sacağından
balıkçı kasabası sırılsıklam gök kanatlı o martı ıpıslak...

kasaba sustu...

yıkılan gök kubeye kahrolası geceye inat
harf harf yağarken biz kokan çamurlu sokaklarına
gözlerimin sen bakan yosun tutmuş yamacından...

yok olduk
yandık bir avuç kül kaldık sus kesilip lal olduk...

üşüyorum
nefesini ört üzerine titremesin avucuma sığınmış sıcağın

susadım
yangınımı harlanmasın dünde kalan öpüşlerinden
ödünç bir buse ver özlemlerim yanmasın...

kara derili denizin böğrüne
göz yaşıyla yazdım bu şiiri sıcak gülüşünle dokun üşümesin...

o şarkı içimden boynu bükük geçiyor
parmak uçlarıma bulaşık sıcağın üşüdü içim sızlıyor...

uyku tutmamış kan oturmuş
gözbebeklerimden sökülüp düşmeden hasretim tut yakasından...

yüreğinde serpilip büyüdüm
sana olan sevgim içimde hep çocuk kaldı

hadi uzan elinden tut
seni ilk öptüğüm çınarın gölgesinde körebe oynamasın bir başına...

çividi mavi umut astım avludaki ipe
ilk öptüğün gibi öp içime çöreklenmiş imkansız özlemin mum gibi erisin...