İmkansıza Kavuşmak Şiiri - Nuran Kara

Gülmek için yaratılmıştı o
Gülerken gözlerinin içi gülerdi
Hep iyi şeyler düşünürdü ki
Hayat iyilikleri çıkarsın karşısına

Sevmek için yaratılmıştı o
Sevdiğinde kalbi gonca gül misali olurdu
Taptaze taç yapraklarını açan gül gibi
Sevgiyi dağıtmak isterdi tüm insanlara

Ağlamak yoktu yaradılışında onun
İnsanları mutlu etmeyi severdi
Bir gülümseme görmek için canını bile verirdi
Mutluluk sözlerinde, gözlerinde saklıydı

Bir gün gözleri gülmez, sözleri mutlu etmez oldu onun
Düştü çaresi olmayan bir derde
Teşhisi konuldu derdinin; Aşık olmuştu...
Hem de ulaşılması imkansız olan birine...

Gözleri artık puslu bakıyordu onun
Dalıp gidiyordu uzaklara bakışları
Sürekli düşünüp ağlıyordu yerli, yersiz
Kavuşmak istiyordu imkansızına

Çok duygusal içine atan biriydi o
Paylaşmayı sevmezdi ne hislerini, ne sevdiğini
Kendi benliğinde yaşardı tüm olayları
Eriyordu günden güne ulaşılmazını beklerken

Hayatını onunla yaşamayı düşlemişti o
İmkansız yoktu onun için başarmalıydı
Tüm çabası imkansızıyla buluşmaktı
İmkansızına sonsuza dek kavuşmaktı

Pes etmeyi hiç aklından geçirmezdi o
Zayıflık sayardı vazgeçmeyi
Yaşamalı ve direnmeliydi imkansızı için
Bir gün mutlaka erişecekti ulaşılmazına başaracaktı

Birgünlüğüne bile olsa ona kavuşacaktı...