İmkânsız Zamanları Yaşamak.

Bazı hayatlar vardı, düşlediğini yaşamak istercesine yaşamın kurallarına ters düşer.
Bense sadece yaşamın şartlarına uyum sağlayarak nefes alma zamanlarında var olmak istedim…

Ve sen çıktın olamaz dediğim zamanda karşıma.
Nasıl bir düştü bu beklenmeyeni karşında görmek ve ne diyeceğinin bilemeden kendine bile güvenemeden “sadece bir merhaba denile bildi”
Kaç yıl önceydi ve kaç yıllık bir yaşama nefes almaları ile varlığını içinde hissettiğin bir sevginin sonsuza düşecek düşlerle yaşanmış olması.

Neler yaşandı veya neler düşlendi ki sonucuna katlanmak bu kadar büyük acılanmalara sebep olan bu sevginin kahramanı olmak hiç aklıma gelebilir miydi.
Böyle bir cesaretim olabilir miydi ki bu sevginin içinde yıllar yılı var olup acılanmalar veya mutluluklarını kaldırabilmek bendeki yaşam şartlarına uyuyor muydu yoksa kaçak yaşamlarda var olama şartını mı yaşayacaktım belirsizliği yıllar süren kararsızlıklarıyla bu kendine güven duygusu dahilinde yaşamak mümkün müydü onunla…

Zaman kendiliğinden bizi birbirimize bağlarken artık sonsuz uzayacak bir sevgiyi sahiplenememenin sonucu yıllara dayanabilecek miydi.?

Nasıl bir güç ve nasıl bir kaderdi ki yılları içine alan bir var oluştu bu sevginin içinde sonunu hiç beklemeden sadece yaşam şartlarını yenmek amacı ile şartları gün geçtikçe küçülterek asıl baş edilemez ve imkansıza doru ulaştık.

Ne olduğumuzu bilmeden ne durumda var olduğumuzu dahi bilemeden kendimizi o tükenemez dediğimiz aşkın içinde bulduk ki gecenin sabahında sabahın gecesinde birbirimizi özlemek düşüncelerinden korkmaya başladığımızda idi belki de bu aşkın içinde olduğumuzu fark ettik.

Artık yaşam iki kişilik sevgi ile nefes almalara dönüşmüştü.
Zaman zaman ürperdiğim bu düşüncelerle korku bunalımları yaşarken, içinde bağımsız ayrılıkların hüküm sürdüğü zamanlardı asıl acılanmaları öğrendiğim anlar.
Belki de önem vermekle önemsenmek arasındaki bir kopuş sahneleriydi çoğu zaman acılanmaların hüküm sürdüğü zamanlar.

Kopuşmalar veya zaman kaybına sebep olan ayrılıkların getirdiği acılanmalara hükmetmek pek o kadar da kolay değildi.
Korkular vardı ansızın ortaya çıkan şiddetli gök gürlemelerinin bıraktığı ses çatlamarının insan ruhunda bıraktığı aniden meydana çıkan ürpertiler gibi.

Öncelikle kendime sorduğum sorular vardı ben bu kadar hızlanmış kararlarla yaşamayı öğrenebilecek miydim? Ve bunların şartlarına uyum sağlayabilecek miydim ve düşler gibi yaşamımın içine dahil olana hükmedebilecek miydim veya yetili kariyere sahip miydim? Hangi güç ve hangi düşüncelerde varlığımı devam ettirme zamanım ne kadar olacaktı?

Kendime olan güvenim ne kadar güçlü kılacaktım her şeyin başı sevginin varlığına güvenmek, kendime mi yetecekti veya onun düşünceleri ile çatışacak mıydı?
Öncelikle kendi şartlarıma uyum sağlanabilecek miydi?
“Ben seni gerçekten çok sevdim”, cümlesi ile karşılaşmam, benim beklemediğim kadar büyüktü ve verdiğim cevap da bundan daha büyüktü “sen benim gerçeğimsin” derken

Belki de yaşamımda kullandığım en iddialısına bile inanılmaz gibi oluyordu. Ama sevmenin gücü ve sevilmenin onuruydu beni bu kadar cesaretlendiren… Yılları bu paragraf içinde yaşar gibi kabul edersem oldukça zor ve oldukça onurlu zamanların içinde varlık gösterinde idik.

Sevmek onur verdiği kadar güç göstermek demek idi sanki ve belki de sevginin içinde var olmak onurdan da öte yaşamdı.
Zaman zaman hükmedilemeyen yaşam anları olsa da uzun yıllara sürecek bir kulvarda varlık mücadelesi gerekecekti,
Katlanılması çok zor hatta imkânsız şartları yaşadıkça acılanmaları tanımak belki de onlarla varlık savaşında bulunmak hayatıma dağılan uzun yıllara ulaşacaktı.

Şüphesiz imkânsız zamanları yaşamak gibi şans denilebilecek zamanlarla var oluşun yaşam sevincini kendimle paylaşmam bile inanılmazı gerektiriyordu belki önceleri imkânsız zamanlarda varlık şartı olmuştu artık yaşam benim için belki de bir mucizenin içindeymiş gibi yaşama dahil olacaktım.

Merak ettiğim bu şartlardaki yaşamın benim için huzur verici ve de imkansızı yaşamış olmamı gösteriyordu zaman tüm imkânsızlıkların açığa çıkıp sonuçlanmasını sağlayacaktı sadece inanmak ve doğru kararlara güvenmekti yaşam şartı.