İmkansız Umudun Aşığıyım

Yıkılmayan kalelere truva ile girdim,
Kapalı yollara bir gün ışığı çizdim,
Yaralı sokaklara merhem verdim,
Bunca çabaya rağmen kaybettim.

Uykulu gözlerle döndüm durdum,
Bir daha hiç uyanmayacakmışçasına,
Karanlık gecelere gün ışığı oldum,
Bir daha hiç hava kararmayacakmışçasına.

Her gördüğüm yaralının yâri oldum,
Bir kendi yarama merhem bulamadım,
Hatıralar diyarında birkaç not buldum,
Bir bir denedim ama bir kendime çare olamadım.

Lokman hekim benim derdime deva olsun,
İmkansız umutlarımı gerçekler diyarına koysun,
İstemesem de rüyalarıma giren düşlerime çare bulsun,
Bir gün, istediğim kadar mutlu olduğum bir gün doğsun.

Sonlar, yılları devirdi, 
Geleceğimi, geçmişte eksitti,
Bütün olan her şeyi, yarıma eksiltti,
Bir gençlik yok yere kendini yitirdi.

Yarım kalan yarınları geçmişe hapsettim,
Ölümsüz hatıraları umutlarımla yok ettim,
Unutamadığım güzleri içimde bitiremedim,
Her sonbaharda ilk defa üzülüyormuş gibi tükendim.

İmkansız düşüne ben umut bağladım,
Rüyalarıma girmek için tanrıyla mı anlaştın?
Sensiz doğan her güne lanet yağdırdım,
Umutlarımı yok etmek için neden bu kadar çabaladın?

Artık yoksun,
Yıllardır olduğu gibi,
Aslında hep vardın,
Ben yok etmeyi becerene dek düşlerimde yaşayacaksın.