İmkansız Aşk Şiiri - Fatma Adıgüzel

Ne desem bu akıl uslanmıyor,
Böyle aşk olmaz diyorum,
Haddini bil, sus git! Bir yol tuttur kendine
Ama olmuyor kara sevda dedikleri bu olmalı
Akıl yerinde değil.
Bile bile iz sürüyor aşkının ardından
Sürüne sürüne gidiyor
İnfaza gidecek bir mahkum çaresizliğiyle.

Ölünmüyor da bu aşk belasından
Her gün bitiminde:
” yarına çıkmasam
Yarını görmesem
Bu mutsuz bedeni dünya yüzünde gezdirmesem
Mutlu insanların içinde ezilmese zavallı ruhum
Kara toprak paklar beni.”diyorum
Diyorum da duyan kim
tanrı yukardan:Çilen dolmadı daha diyor
ve sabah, yine günü görüyorum
yine yaşıyorum,
yüreğimde isyankar yılkı atları debeleniyor
acım doğan günle taze taze kanamaya başlıyor
durdurmak ne mümkün
ne ilaç, ne pansuman
dermanı yok, onulmaz bu yara

zaman yine kara elbisesini giymiş
acı acı sırıtıyor karşımda
sabırdan halk olmuş kocaman kocaman taşlar
fırlatıyor üzerime
yarayla bereyle,kanla, ağrıyla donanıyorum,,
sabır gerçekten çok acı.
her sınavın üstesinden geldim de
aşka gelince:
başarısız bir öğrenci pısırıklığla
elimde boş bir kağıtla kalakaldım.,

Benim gibi tahammülsüzün düşmanı olan zaman:
Kendini kollarıma bırak,bekle diyor
Böyle teselli ediyor.
bir falcıya sorar gibi,merak ve korkuyla karışık bir duyguyla
soruyorum:
Bir gün biter mi,unutur muyum?
.......
Ses yok,akıbetim belli değil…