İmkansız Aşk Şiiri - İrfan Bakırcı

sen benim kimsesizliğimsin,
ölümcül yanlızlığım, sebepsiz kızgınlığım
ve manası çözülemeyen anlamsızlığımsın...

dünyayı bir yana,
seni bir yana koyduğumdan beri dinmiyor sızım.
sende yoksun olmanı istediğim yerde,
ben seninle sensiz, seninle yanlızım.

bir sabah demir parmaklıklı penceremden,
bir güvercin yollayacağım sana.
paylaştığımız ekmek kırıntılarının hatırına,
sana uçuracağım sitemlerimi takıp kanatlarına.
uçarda varırsa şayet;
bir güvercin kadar vefalı çıkarmısın?
çoktandır sabahsızım,
sende bir masum güvercin kanadında,
bir selam yollarmısın?
sadakatime vefa,gelipte insafa,
nasılım sorarmısın?
hücreler çok karanlık.
sabahı yazarmısın?

gece sana yazılı sen geceye,
sabaha yedi yıl var,
sana vuslat sınırsız.
bu gece mehtap var sanırım.
takvim kayısı yapraklarını döktü.
gözkapaklarım yorgun,
gözkapaklarım perişan, kararsız.
gece sessiz, hücrem karanlık,
ben yapayanlız.

sen benim kimsesizliğimsin.
ölümcül yanlızlığım, sebepsiz kızgınlığım,
ve manası çözülemeyen anlamsızlığımsın.
karanlıktan duvarlarını dahi seçemediğim hücremde,
bir çakmak taşı kıvılcımı aydınlığımsın.

bu kadar uzak olmamalıydık seninle...

kimbilir şimdi sen;
ılıman iklimlerin gökkuşaklarında,
yedi rengi ayrı ayrı tatmaktasın.
ben sensizliğe müebbet,
kapkara yedi yıldır yatmaktayım.
sen mehtaplı gecelerde avuçlarınla yıldızlar tutmaktasın.
bense yedi yıl daha güneşe hasret,
gitgide karanlığa batmaktayım.

bari korsan kaçamaklarımız olmalıydı seninle.
hiç değilse elele tutuşup
gezmeliydik düşlerimde bir iki akşam.
yada bir nebze bakışmalıydık camdan cama.
bir türkü söylemeliydik bari aynı akşama.
bir kez olsun aynı geceye yatmalı,
aynı sabaha uyanmalıydık.
ama bilirimki mümkünü yok bu usulsüz sevdanın.
benim elim kolum bağlı,
senin cam çerçeve dört yanın.

sen benim kimsesizliğimsin.
ölümcül yanlızlığım, sebepsiz kızgınlığım,
ve manası çözülemeyen anlamsızlığımsın.
ben mahkümum mahpus damında,
sen ranzamın başucunda kartpostalımsın.
sen benim imkansız,
imkansız aşkımsın....