İmkânı Yok Şiiri - Mehmet Zafer

Vakitsiz açan bir gelincik tarlası gibi yüreğim
boynumu bükmüş ufuklara bakıyorum.

İçimin sesi
kirpiğimin nemi
baharları muştulasa da yarınlara
benim iklimlerim yitik
yıllarım yorgun.

Ne yaşadıysam bu ana kadar
hep ince bir sızı olarak boynumda..
anılarım
hayallerim
umutlarım hep yoksul kaldılar.

Şimdi başımı alıp gitsem de
asık suratım
kirli sakalım
dağınık saçım
alnımdaki kırışıklıklar
boynumda buğday yanığı olacak yanımda.

Bu acıyı unutmanın imkânı yok
seni her düşündüğümde
yokluğunun utancıyla yaşayacağım....