İmha. Şiiri - Kadri Atmaca

heyhat ki
hep yüreğinde ters döndürüldü hislerim
o sensin yürekten söküşte atığım
nankör limanlı kadın

ırmağının o kuru yatağında
ben ikliminin beşinci mevsimindeyim
ruhuma lavlarının seli yok edercesine dökülür
gönlümse ayna gibi düşüşte bin parça
ellerim boşlukta
beklerken ellerini boşu boşuna
sevgimi geçmiş o karanlık mazinde kaybettim

ve tam vaktindeydi bu kaçış
yüzsüzlüğünün peçesi aralanırken

değerlerini bitirdiğin tüm hayatımın
son nefesi darağacında sallanır
gecenin karanlığı tüm karalarını döker içime
saflığıma sığındığın
aptallığımın kör gözlerine yanarım

ömrüme çakılan onca kazığa rağmen
gönül isyanlarımın
gönderine bıraktığı insanlığıma şükret
tan vakti doğmak için
senli gecelerine veda ederken
nefsimi yasakladım o donuk bedeninden
yalnızlığımın sıkıcılığında ilahi adalete sığınarak

illa ki
sen sende küçülüp yok olana dek
bense menzilimi çok evvelden alırım

sağırmış ve de ruhsuzmuş meğer tüm odalar
yaşanılanları ne tez unuttular ki
bir gönlü çıkardan koparıp da anlatamadılar
atin hayallerimin çok gerisinde kaldı
taş toprak ile ağaçlar ve kuşlar hisseti de
sen inkar ettin tüm yaşatıldıklarını
bak şimdi omuzlarımda vefa dolu bir güvercin yatar

içimi kanatır
boğazıma oturur yutturduğun zamanlar
ellerim gök yüzüne doğru için için ağlar
istikbalime ait tüm umutlarım
ayağının altında ezildi
nankörlüğün bile hiç uymuyor o satılık ruhuna
dökülüyor yürürken yüreğinde ki kirler
bari eteğini topla da
sana benzemesin kirine de bulanarak masum kızlar

nefretimle beslerim boş geçen duyguları
gel gör ki arpacığın göz kapakçığımın üstünde de
kezzapla örtüm üstünü
bir şey zannedişte sinekler konmasınlar diye
oysa ki senli anılar bin kez ölmeye mahkum
ki ben bunca azaptan ve ihanetten anca kurtulurum
sen de kendi kendini imha edeceksin
muhtemel ki bataklığına vardığın ilk anda...

(03.05.2017) AZAP...