İmgeler Şiiri - Abdullah Uysal

“ben bir denizim
kendi içinde taşan
ben bir denizim
uçsuz bucaksız
kıyısız hür bir deniz”

İmgeler yaralı bir akşam üstü
İstanbul soğuk
İstanbul esir
İstanbul kimsesiz

Kadıköy’de bir kalabalık cesareti
Sonra vapur
Ve
Avrupa…

Uzun yokuş
Yük ağır…

Eski bir binanın sıvalarında yüzleri çocukları

Sahi hangi imge yakalayabilir tarihin soluk resmini?

İmgelerim katledildi bir sabah
Sabahtı çok iyi biliyorum…
İşçiler simit sırasında
Yeni yetme liseliler ilk sigara telaşında

Susabilirdim ancak
Ve öyle oldu…

Tarihe kazınmıştı her şey…

Sahi sekiz saat yolda bagajda mı saklanır imgeler?

Göçer…
Konmadan göçer
Tarihe ve söze inat…

Zihinde kalır hep o göçebe imge…

Sözle kemiğe bürünür ansızın imgeler…

Benim imgelerim ölü…
Sesiz kısık…
Menenjit olmuş bir kentte
Ateşi düşürme telaşında hayatım…

Yangınsa çoktan çıkmış…
Küller imgeler tecavüz etmekte…

Şimdi duracak ve soluk alacaksın…

Oysaki o kadar çok imge var ki bende…

Sana bana ona bize size onlara dair…

Hepsi ben kadar göçebe…
Hepsi tarih kadar acıtıcı…
Hepsi küller içinde gibi esmer…

Sahi hangi dua temizler içimdeki kuruyan kanı?

Sahi hangi yangında ilk kurtarılmıştır imgeler…