İmge Gülün Kızıl Mazisiyim

özleyişin kör mazisinden vuruluyor senli düşler
kanıyor sevdanın sismik yanı
içimdeki depremlere kardeş geliyorsun
faylı kelimelerle salgın bir sevi oluyorsun
sensizliğime yumaklarını açıyor vebalin
beyhude bir kavuşma sızısında uyanıyor cemalim
gizlilikten kızıllığı siniyor sineme helalin
yüreğimde akrep var zamandan salınma
ısırıyor yelkovanlarını gelesin diye

sensiz bir göçün kırlangıcıyım onca kırılmış yüreklerde
gidiyorum; ama seni unutamamış kendime
yolcuyum ; ama bütün yollar sana
savcıyım; ama bütün yargılanışlar sana
avcıyım; ama bütün ürkek ceylanlar sen

uykusu kaçık söylentiler şavkını vurur ay yüzünden
beni unutuşunu yazmıyor yazgının yıldızı gözünden
kinin ininden çıkmalısın
susuşun hedefinde vurma beni
küstüğün bütün dünyanın ortadoğusuyum
doğumda sen doğarken aşka
istanbul’da ben baterken sensizliğe
içimde geçenleri taşıyan trenin makinisti olmalısın
gözleri kapalı sürmelisin bensizliği
son durak, son öpücük kadar kadere yakın
son aşk, gülüşünün mazisi kadar yakın

karşılığı olan karşılıkların karşısındayım gözlerin yok
öyküsel yaşanırlığımızın sonundasın başını koyduğun omzum yok
hiçliğimin hoşlukları yansıyor gül yüzüne yüzüne yansık ben yok

güller kıskanıl kırmızılarla kapatır meramlarımı
gerçeğini istiyor bütün gerçekler
gizlenmişliğin açık pazarında nazarın artıyor
damarımda birikmiş senli kanlar akıyor
yıllar geçmesine rağmen yineden yanıyor imge gülün