İmge cenini Şiiri - Via Vigilandum

cenin halindeyken bir çocuk,kutsal bir hazine odasında
ellerine bir kalem vermek istiyorum yazsın diye sürgünlerini
ölümün,intiharla kendini infaz ettiğini düşlüyorum
tüm yazanlar katledilmelidir diyorum hayatın ikinci el kitabını
hayat şık durmuyor üstlerinde.
ve parmaklarından çıkan her kelime bir beden büyük geliyor
beyinlerindeki hücrelere
ütopyaları olan her yazan,bir şiir kitabının kanun maddelerinde
şiir kaçağı olarak geçiyor tarihin kanlı defterine
kimliğini bilmediğim bir kadının kolunu kesen tüm hüzün nöbetlerinde
çantasında barındırdığı bir ilacın,bilmediğin köşelerindeyim gece
yanımızda bir çocuk,sek sek diyor,ama bir ayağı diğerinin yalnızlığında
büyümüş bir kız çocuğunun martı telaşı başladı gecenin kör düşünde
ayağı bir düş patlamasında kopan çocukları düşündüm sonra
pembe ayakkabıları ile bir çocuk ölüyor,şekerle çizdiği düşsel evreninde
beyin hücrelerim bu kadarına hazır değil diyorum karşımda oturan kadına
kadın aldığı aşırı dozda kelimenin etkisi ile salınarak tutunuyor çocuğun
düş alemine,gidelim buralardan diyor gözlerimin düşük yapmış bebeğine
tutuyorum ellerinden,gözyaşları gökte bir kuş katliamı
susuyorum...
susmak ibadetimdir kalabalık acılarına
gülüşü bir şarap mavisi ama o farkında değildi bu yalnız kalmış gerçekliğin
gerçek dediğin yatağımın koynunda boş bir sonbahar kanaması
kan nakline ihtiyaç duymayan
bu şiir ancak bir sokak yosması artık,bırak ellerini eyy okuyan
via vigilandum