İmefe Şiiri - Ekrem Şama

İmefe nin babası, Duyun-u Umumiye,
Amir o, icracı o; kendin pişir kendin ye!

Gırtlağa dayanmış borç, ödemesi ne mümkün?
Yönetimi verildi, ülkedeki çok mülkün.

Artık gelsin vergiler, karlar, harçlar akarlar,
Bizim nazırlarımız, uzaklardan bakarlar.

Sınırlıydı Duyun-u Umumiye alanı,
İmefeye sınır yok, açık yapar talanı.

Birileri gelmesin, artık ne gereği var?
İmefenin emrini, vekiller yapıyorlar.

-İşçiyi atın!
------- -Emret...
----------- -Yatırımı durdurun!
Bütçeyi kısın!
-------Hay hay!
-----------Bizim küpü doldurun!

Faizleri ödeyin!
----------Çoktan hazırdır mister!
Elini vermişsin ya, vücudunu da ister.

Hayvancılık mı? Vazgeç... Ziraat? Nene gerek?
Gülüyordur mutlaka, dönüp de gevrek gevrek.

İşçi esnaf hep şaşkın, işadamları mefluç,
Üzerine alan yok, sanki samur kürktür suç.

Allahım gerçek kuvvet kudret mutlak senindir!
Yolun sonudur bizi ezecek bu silindir!

Biz ettiysek sen etme, uyandır bu gafletten,
Fakirliğe sabrettik, ölürüz bu zilletten.

Duyun-u umumiye, o sonun başlangıcı,
Çıktığımız merdiven, İmefe darağacı.

(İstanbul:07.10.2005)