İmdatlarımla Şiiri - Celalettin Kurt

Karanfil bahçelerinin kokularında
Hep leyl ü nehâr yaşamaktı seninle
İçimde bir çocuk gibi büyüttüğüm arzu
Düştüm hızını kesmek bilmeyen
Bırakan her parçamı bir limanda
Ayrılığın tufanına

Deli rüzgârlarca seyyâhım şimdi
Sağım solum belli değil
Bazen güneyde yüreğim
Bazen kuzeyde
Batı nerde, doğu nerde yitirdim
Bugün şaşırtan yolumu
Uğruna meftûn olduğum karanfil

Adını bilmediğim limanlarda
Saçıldım salkım saçak
Sonra düşe kalka açıldım
Göçebe kuşların kanatlarında
Her nereye konsam mekan kuramadım
Bir yere sığamadım
Ah! Varsam sana tekrar
Çığlık çığlığa imdatlarımla

Sazlarımın telinde
“Yedi karanfil” türküsü
Kimisi tamamlanan
Yarım kalan kimisi
Oy benim güller kokan sevdiğim
Bilirim sen gül koklarsın
Sonra kurutur
Saklarsın kitap aralarında
Ama türküler kurumaz
Ölmezler
Benim gibi âşıkların dudaklarında

Nasıl bir yola koydun
Ne hüznü diniyor aşkının
Ne bitiyor belâsı
Dün avuntularım vardı
Bugün günah şahidi bir gezginim
Konamıyorsam gözlerinin tüneğine
Ayrılığın siperini geçemiyorsam
Sebep; ellerime yağmur yağmur sağılan
Ayrılığın harlı mürekkebinden

Gün döner, yıl vurur bahtıma
An olur bir nâr-ı sevdayla gelirim
Beklediğin yurduna
Kalırım gözlerinde dem içinde dem
Erersin murâdına