İmdat Çığlığı Şiiri - Seyit Burhaneddin ...

Bu gece de misafirsin odama
Hayalin aksediyor duvarlara
Bilmiyorum acılarını korkularını
Neden duyarsızsın sevdaya
Korkmaz mısın bekleyen yalnızlıktan
Korkmaz mısın tek başına yıldız yağmurlarında ıslanmaktan
Ulu bir çınar mısın tek başına
Nasıl karşı durabiliyorsun yalnızlığa
Anladım yüreğine bir kaya oturmuş
İncinsen de kırılsan da saklanıyorsun maskeler ardına
Kıyamam sana, kıyamam bir damla gözyaşına...

Poyrazda mı kaldın
Ellerin buz titriyor bedenin
Ruhun ateş
Her nefesinde yürek dolusu duman
Neden yıldızlara özenirsin
Onlar kadar parlak onlar kadar yalnızsın
Bu kaçışların kendinden mi yalnızlıktan mı korkudan mı...

Yüz binlik şehirde herkes mi yalnız
Neden sessiz sokakları
Hüzün yağmurlarıyla mı yıkanmış
İçimde ağlayan bir çocuk var
Korkudan kalbimin en ücra köşesine gizlenmiş
Bir el uzat, tutuver parmaklarının ucundan
Sevgi kelepçesini geçiriversen bileklerine
Çekip çıkarsan gizlendiği yerden
Biraz sevgiyle şımartsan
Yalan da olsa dudaklarına bir tebessüm kondursan
Birazcık güven versen
İnansa sana
Hayata tutunmak adına tutunsa zülüflerine
O çocuksu saf masumluğuyla
Sana sevdiğini söylese
Tamam, sen beni yine sevme
Ama birazcık ümit ver o içimdeki yetime
Bu da senin sadakan olsun...

Tarumar bir kalbim var
Talan etmiş her giren
Bir köşede gizli bir gonca kalmış
Onu da sana verdim
Anlamadın imdat çığlığımı
Sessizce gittin, yani sen de terk ettin...

©
26 Eylül 2024
02:14