İmdat Boğuluyorum! Şiiri - Cihat Şahin

Sıkıyor cendereler, şu ruhumu gaddarca!
Binlerle lanet iblis, hançer sokar hunharca.
Hayat denen meçhulün, korunması ne zormuş,
Dost sandığım nice kul, diyor; “onu hor harca! ”

Bir teselli arar kalp, huzur, sükûn verecek,
Akıl muhtaç mürşide, her gerçeği görecek.
Vicdan mihenk peşinde, kıtlığı var kıstasın,
Bunca eksik var iken, yaşam nasıl sürecek?

Bu şartlarda elzem şey; elbette ki halaskar!
Görünürde ne hulus, ne de gerçek halas var.
Çare diye tuttuğum, eller beni boğuyor,
Ayrılmıyor nar’la, nur, bilinmiyor zarar, kar!

Baktım doğu ufkuna, gördüm kanla gözyaşı,
Çok görüyor zalimler, mazlumlara az aşı.
Güya kitap ehlidir(!) iblislikler yapanlar,
Dost olur mu İsa’ya, şeytanın arkadaşı?

Döndüm batı yönüne, medenilik aradım,
Hangisinde var diye, ülkeleri taradım.
Denaetin adına bu unvanı vermişler!
İkrah gelip içime, denilerden ıradım.

Dört cihete göz attım, yoktu gerçek maslahat,
Hercümerç in her yerde, olmuş adı ıslahat(!)
Felsefeler revaçta, tatbikteki; içtihat,
İrşat için çok yerde, bulamıyor muslih hat!

Hızır sanki izinde(!) ,İlyas bekler baharı(!)
Bu gidişle zor görür, beşer nurlu Nehar’ı!
Medet diyen çoğaldı, arşa çıktı ayyuklar,
Belki mehdi çıkarak, kovar arzdan şu har’ı?

Ya gelmezse şu mehdi, ölelim mi kahırdan?
Felah için ses çıkmaz, baksanıza kahirden!
Bize acil tez gerek, hem de gerek tez elden,
Hüccet olsun mazisi, haber versin ahirden!

O ancak vahiy olur, âlemlerin rabbinden!
Olur, halka maslahat, Hak kelamı Hak dinden!
Beni, seni ve onu, bunlar, şunlar, onları,
Ancak kur’an kurtarır, gamdan, dertten ve kinden!

Cihat ŞAHİN
31.08.2009-İZMİR