İmdat Avşar Şiirleri - Şair İmdat Avşar

bozkırda eriyen kardır yalnızlık
geceleyin dağdan inen bir kaçak
bir sevdalı rüzgâr eser her seher
alır götürür beni doğduğum yere
ağaçtan atını sular bir çocuk
gözlerime koşarak

suskunluğundan belli tedirgin dönüyor kuşlar
göğsüme basarak yükselecek adını verdiğim yıldız
ve karanlık sürecek dağların yamacına
hüzün uçuran akşam siyah kanatlarıyla
geceye korku salan bu rüzgarlar kıracak
yaylalara serilen hezeran çiçeğini

Ey aldanışın üstüne ak saçını çözen kar
Ey kış atlasını çiğdemleyin yırtan bahar
Yanılıp da kınından çekerse sevdasını
Üşüyen çiçeklerin kim tutacak yasını
Çağır gök bayrağın ağıtçısını
Soyunurken kuytularda zambaklar

İsmail Samed'e

Tabutlara yağdı bak karanfili baharın
Yalancı bir cemredir suyu veren ateşe
Ağıt yakar şahperde yırtılır göğsü tarın
Topla gök bayrakları Altaylardan menekşe

Bir yangını körükler kara değince zaman
Çeker ayazdan atını zemheri süvarisi
Kovulan güvercinin kanatları ki yağan
Üşüyor kuşların konduğu elim
Kuşların eli buzdan

susarsan
köhne sokaklarını
ve adını astığım meydanları
daraltır bir bir
kızını erken yozan ağrılı şehir

Ölüme kanatlandı bozkırın vefa kuşu
Kopardılar sesini mor delisi yayladan
Hüzün gölünde akşam sazların kıyamı var
Sevda ayininde semaha duran
Bir turnayı vurdular

Bulut küsmüş Cengiz Han'a
Sır oldu kutlu gölgesi
Saçını çöz Nayman Ana
Düştü Kırgız'ın kalesi

Yedeğinde bir ak kula

Sözü hoyrat söylerem, yani feryat söylerem
Dilim şirindir menim, ferhat ferhat söylerem
N.Y.Gençosmanoğlu

Yolcu ağıtlarla çıkar Kerkük'ten
Yetimi tutuşur zâr eylemekten

Muharrem Ertaş'ın ruhuna fatihayla.

Aydost bozlakların esrarlı dili
A'rafta ünleyen fermanlı deli
Yokuşa sür yine mızrabı teli
Sazda en hüzünlü perdesin usta