İmdat Şiiri - Mehmet Ali Yenidünya

Adını bilmem sanını bilmem,
Ne anası var ne babası…
Evi! ! .. Ya arka sokaklar… ya parklar..
Ya da yosun kokan sahiller…
Yatağı; tahta banklar,
Yorganı gazete kâğıtları.
Baktım ayakkabıları eskimiş, ucu yırtık,
Üstündekiler kirli, saçları darmadağınık.
Baktım, insanların yüzüne bakamıyor.
Hep horlanıyor,hep dışlanıyor belki de....
Kim bilir neden bu halde….
Kaderimi bir oyun oynadı,
Yoksa çok çocuklu bir ailenin kurbanı mı?
Üstü yok karnı aç, öylece oturuyor sahilde.
Gecenin bir yarısı, hiç sızıp kaldınız mı açlıktan?
Sabahın ve akşamın ayazıyla birlikte,
Sokak bekçileri tarafından uyandırıldınız mı hiç?
Yaşantım boyunca çok gördüm böylelerini…
Kimilerini serseri diye alıp götürürler
Kimileride başka parklarda yer ararlar,
Nede olsa sokaklardır evleri.
Yoktur sahipleri,yoktur ana babaları….
Bacası tüten bir eve hasrettirler,
Sıcacık bir tas çorbaya hasrettirler,
En kötüsü ise, ılık bir sevgiye…
Keşke onları duyabilsek,
Keşke onlara sahip çıkabilsek,
Ama nerdeeee…
Düşünün! ....
Siz! .... Yalın ayak oldunuz mu Hiç?
Sen! ...
Sana söylüyorum sana! ....
Açlıktan sızıp kaldınız mı hiç?
Kışın soğuğunda, kuytu bir köşede,
Yazın, tahta bir bankta uyudun mu hiç?