İmansız Şiiri - Mehmet Nacar

Milletin başını belaya salan,
Bardağı kiniyle dolan imansız.
Diline pelesenk katmerli yalan,
Eşeğin sırtında palan imansız.

İhanet ederek Türk vatanına,
Elini bulamış şehit kanına,
Hileyle oturmuş gönül hanına,
Engerek zehirli yılan imansız.

Hurafe ehlinin cehline vurgun,
Ata’ya öfkeli Türklüğe dargın,
Borazan misali ötüyor her gün,
Dilinin sözlüğü yalan imansız.

Nemrut ata soyun Firavun dengin,
Enginler içinde dipteki engin,
Hırsızlık ederek Karun’dan zengin,
Milli duyguları çalan imansız.

Dışından üzülen içinden gülen,
Müslüman milletin aklını çelen,
Sazan avlamanın yolunu bilen,
Ağlayıp gözünü silen imansız.

Şehitler peş peşe, yangın peş peşe,
Sayende düşmandır kardeş kardeşe.
Meyhane gönlünde kin dolu şişe,
Hırsını Türklükten alan imansız.

Ağalık ederken el kesesinden,
Haberin olmuyor ülke sesinden.
İhanet gazını pis nefesinden,
Rüzgârla ülkeme salan imansız.

Gafletle delalet hatta ihanet,
Yüzünden otuza bölündü millet,
Terörün yıktığı ülkeme cennet,
Diyerek aklıma gülen imansız.

Uçurum ucunda çırpınır vatan,
Tepeden seyreder vatanı satan,
Yalanla evlenen şeytanla yatan,
Bedeni güvende kalan imansız.

Fırtına biçecek rüzgâr ekenler,
Hain ormanına fidan dikenler.
Ayağa kalkınca çile çekenler,
Huzuru firarda bulan imansız.