İmanlının Aşkı Şiiri - Funda Özdemir

Öyle yalnızdım ki bir gün
Buz tuttu sandım yüreğim...

Ne tatlı acıydı seninkisi;
Sevip de sustun,
Yanıma geldin.
Durdun.
Mucizeler bekliyordun galiba
Olur ya, elinde asasıyla...
Ben artık uçuruma atladığımda
Esmer bir el gördüm, tutmak isteyen
Oysa evvelden tutması gereken, elimi.

Ah, bir köprü gibiyim
Senin sessiz acılarına giden...

Bilsen mutluluk da varır Tanrı'ya
Sade vuslat değil yakan ham insanı.
Mucize tek gökten inmez, bir bilsen
Hepimizde var Allah'ın nefesi.

Şimdi bu ağlamaklı yangında
Sen, yıllar süren geç kalmışlığınla
Öfkenle ulaştın ışığına.
Bak, kanlar içinde ayakların
Bir yüreği ezmişsin galiba.

'Ne yaptın' diye sorsalar bu ayaklara
Ne diyecekler yarın Tanrı'nın huzurunda?