iMANIN UMUT HALİ ÇANAKKALE MİSALİ

-I-
O hercümercin yaşandığı mekânda,
denize nazır,
bir ağacın göğsünde başım,
tefekkürdeyim…

Davudi bir ses,
gümbür gümbür bir selam;
susturdu sesini sessizliğin!
Baktım:
Garip bir adam, kendinden emin, yüzü nurani…
Tayy-i zaman etmiş bir ermiş sanki!
Dikti gözlerini denize doğru, deldi boşluğu,
göğüs geçirdi…
Kendi kendine söylenir gibi:
— Mekândan münezzeh, hazır ve nazır;
her yerde, her an…
Övmeye güç yetmez sevmeye gönül!
Hamd ü senalar olsun O’na lâyıkı veçhile…

Ve salât u selam, nuruyla yoğrulduğum,
hadimi olmakla kemal bulduğum,
Zat-ı Kibriya’ya mahsus o Gül’e!

Yaklaştı... Çöktü yanıma:
—Ben ki sürgün bir babanın oğluyum;
sürgünde doğmuş, zaman-mekân gezgini…
Kimi Hızır bilir, kimi de deli!
Yağmurlar ekerim yeşersin diye
umut beslerim…

Abandı asasına, iyice yerleşti:

—Umut bağlamayan gonca gül olmaz;
umut bağlamayan nefer de şehid…

İlgisiz görünüp, kulak kesildim:

—“Her gonca gül bir gül yüzlüyü hatırlatır.”(*)
Her gül yüzlü gülzara dönmüş yerleri;
Kut’ul Amare’yi, Çanakkale’yi…
İbrahim’ce ateşler içre hey!
Gül deren erleri...

O alevden günleri…

O günler ki zafer zafer yenilgi!
O günler ki İmtihan-ı İlahi…

-II-
Vaktaki depreşir müzmin illeti;
mülevves hislere ram olur salib!

Neuzübillah, yine öyleydi…

İlleti aynı, tıyneti aynı, niyeti aynı…
Ama bu defa avdeti farklı,
sıkleti farklı, şiddeti farklı;
eskiye nisbetle daha mücehhez,
daha mâdeni, daha besili;
gelişmiş, ifritleşmiş,
korkunç kibirli,
hakeza şerli…

İşte bu ahval ve şerait içinde,
amansız bir histeri nöbetinde;
azdıkça azdı, kudurdukça kudurdu;
Şeytan’la birleşti, yeni bir düzen kurdu;
şişti, şişindi, müstekbirleşti;
yedi başlı bir ejderha doğurdu!

-ııı-
Kılıç yorgun, kalem bitkin;
cep delik, cepken delik, biçare tebaa!
Rüzgarsız kalmış ve mecruhtu Hüma;
ve zindeydi yedi başlı ejderha!

Saldırdı harimi ismetine ümmetin,
sarıldı Boğaz’ına!
Kan yoğurdu toprak, can doğurdu siperler!
Ne sağlam zemin, ne temiz hava!
Berhava olmuş gibiydi küre-yi arz,
berhava!
Umut yok masivadan!
Medet nidaları sinelerden yükselen Nebi’ye;
Nebi’den Arş’a!
Umudun bittiği yerde gerçek umut!

Umut kesmedik hâşâ!

Ne güzeldir umudu şühedanın
ki fanilerden, fenadan arınmış;
şüpheden, şirkten beri…

Sarsılmaz bir imanın eseri…

-IV-
Ölümlerden ölüm beğenin dendi:
Beğenmedik!
Ölümlerden ölüm beğenmek,
ölümü beğenmekti hülasa!
Hayatı seçtik…

Öyle bir dirilik umduk ki umudun bittiği yerde,
umut kesmeyip Hak’tan;
diz çöktü ölüm biiznillah;
ona tepeden baktık müstehzi!
Ölmek yok!
Ölmeden ölüye saymışlar ne gam!
Ölmek yok!
Ölmeden mezara koymuşlar ne gam!
Çekmez ama akıl denen terazi,
ölmek yok bize meydan-ı gazada;
İki dirilikten birisi kesin;
haydi ya nasip!

Ya şehid olmak var, ya şanlı gazi…

-V-
Ne dumansız ateş, ne asil toprak!
Ne boy-pos, ne soy-sop!
Hiç şüphesiz, nazargah-ı İlahî:
Zarf değil, mazruf;
kabuk değil, inci!

Hak şahit ya iman kavi, sine saf!
İmdada salındı yağmur ve bulut;
imdada salındı üçler, yediler, kırklar;
imdada salındı Cibril-i Emin:
Emrinde Kuvâ-yı Melekut!
Öyle güç verdi ki Kadir-i Mutlak;
dağ devrildi üstümüze, koskoca dağ!

Yine de silkinip süngüye kalktık!

-VI-
Kavm ü kabile, dağ, tepe Kur’an!
Sekine yağdı gökten, melek yağdı, zafer yağdı;
kamil, noksan, ab u nan, takat u derman, çeltek ve çoban…
Haydar-ı Kerrar, Kanber ve kudüm
ve beşer onar, Ashabı Güzin…

Radiyallahu anhüm!

Yürüdüler… Bulut yürüdü, dağ yürüdü;
taş, toprak yürüdü peşinden,
kef ü vav yürüdü, melekler yürüdü Gelibolu’ya!
nefesi kesildi yerin ve göğün;
Allahu ekber!

Habib-i Zişan yürüdü çün!

Yürüdük fisebilillah!
Yürüdük peşinden;
dillerde dua, dillerde tekbir!
Bu ne devlet, bu ne rütbe; ey Tevhid'e siper olan asakir!
Teşrif etti sizleri Fahri Alem; teftiş etti, tebşir etti bir bir...
Ne muazzam iltifat-ı İlahi ya Rab!

Çanakkale Bedir!

-VII-
Namı diğer, kamı dahi, kesin sahi:
Nigar, gül, şeyda ve şehir!
Evvel ve ahir, şifa ve zehir;
Ateş, su, toprak, hava, asgar ve kebir;
keşmekeş zahir;
fevc fevc hercümerc; gök kubbe, arz kabir!
Hiddet, şiddet, dehşet: Sukutu hayal!
Hayret, gayret, haşyet: Zafer ve melal!
Duman, kumsal, deniz, ferman;
kına ve kurban, makbul kan!
Yeşil kuşlar, dağ, tepe, hazer karanfil!
şehadet ve yakîn:
Ya Sin!
Umudun bittiği yerde gerçek umut!

Durdu… Çıt yok etrafta…

Derunumda tayfun alametleri:
Dalgalar… Dalgalar… Dalga sesleri…
Kıvılcım bekleyen istiğrak hali:
Patlayacak gibi göğüs kafesim!
Dizime birkaç kez hafifçe vurdu:
—Umudun bittiği yerde…
Söz bitmeden, mana çekti tetiği:
Hançeremi yırttı tazyiki vecdin;
Lafzatullah olup, çıktı patladı:
—A l l a h!

Sözümü teyiden inledi yer gök:
—Allah… Allah… Allah…
Tebessümü bir gül kadar güzeldi…

—La havle ve la kuvvete illa billâh!

Osman ŞENER

(*) Hafız-ı Şirazi