İman İnsanı İnsan Eder Belkide...!

Elbette kolay değil; hakiki insan olmak!
sureten âdem olmak; yeterli vasıf değil!
İnsanlık; iman ile rabbini razı kılmak!
Sireten adam olmak; istenen vasıftır bil!

Vasıf demek; huy demek, o nebevi olmalı!
İnsani her bir hasse; dinden hisse almalı!
Nefsi edip terbiye; kul haddini bilmeli!
süluk etmek bu tarza; ancak imanla kabil!

İslami karakterdir, insanı insan eden!
Rabbine Halil olur; sünnetle amel eden!
Ahyar’a yoldaş olur; nefsini ıslah eden!
Rızayı bulur insan; bu cehdine mukabil!

O vasıfta münderiç; şefkat, hürmet, merhamet!
Hidayetin içine; koymuş onu Hak Samed!
Bunlar tiryak ve şifa; varsa derdin merhem et!
Amelin Salih ise; mevti Rabbe lika bil!

İlimde Rasih olan; her dille nasih olsun!
Haliyle ayna olup; beyanda fasih olsun!
İnattan arî olup; hatada mensuh olsun!
Felsefi mülahaza; sanma hakka muadil!

İnsanı insan eden; sadece gerçek iman!
İnsanı kâmilleri; yapar bil sultan iman!
İmansız sineleri; doldurur vahşet, güman!
Hakkı hâkim bilmeyen; olamaz gerçek adil!

Yoksa iman sinede; edall o kul hayvandan!
Fikre hâkim “ladinse”; cüda Hakkı beyandan!
Kork ateden dinsizden; korkma Rabbi sayandan!
Âlim, fazıl, mümindir; elbette gerçek adil!

06.08.2007-İzmir-