İmamesiz Çekilir İsyan Şiiri - Kamil Korgan

Hep aynı zindandayım,
Aynı şeyleri içip aynı şeyleri kusuyorum.
Güneş uzaklarda, kuşların öttüğü yerde;
Saz çalıyor bir köşede.
Tespih taşlarıyla dalıyorum zikrine isyanımın,
Gardiyanlarını besliyorum umudun,
Hünersizim,
Yine de saygı yok köle olmuş ruhuma, mahkûmum.
Göz duvarlarımda resmin var,
Ellerim kirden karamış, her yerinde nasır var.
Dokunsam an an duruşlarına, kirlenir, garipleşir,
Gözyaşlarımın nehriyle yıkasam
Dünyamın rengi, ahengi değişir…

Köşeden köşeye on beş adım,
Uzansam sonuna, kalmayacak tuz ile tadım…
Cambazlık hallerim düşmüş boşluğa,
Kaderim vurmuş kendini uçurumlu dağlara,
Sanki ne var oralarda… Neyse, kim bile.
Bu zindan ebedi, bacasından sevda tütmez,
Boş kalmazsın, varsa kalemin ise tükenmez.
Bitmez sayfaların; bir hayatı yaşarsın bin seste,
Her satırda bir çukur bin uçurum olur ah o sesle…

Deryalar düşlenir o dehlizde,
Karşısında dağlar sıralı, dalgası gemsiz…
Umarsızca yazdığı özgürlüğü kıskanırım nihayetinde.
Tarifsiz kızgınlıklar örer ağını birden;
Ellerim kararır -saygıdan mı ne- olurum yine köle.
Tandırlar yakarım saz çalınan o köşede,
Küllerimden ağıtlar yazarım Mem ile Zin’e.
Günler bitmez burada birdenbire,
Bire bin eklenir dertler varırsa ceme.
Bu yüzden imamesiz çekilir her isyan;
Takılmaz küçücük bir sevince.
Gardiyanlar büyümüştür sen istemesen de…
Burası zindan, hep aynı zindan,
Aynı şeyleri içer, aynı şeyleri kusar insan…