İmam gibi konuşup papaz gibi yaşama

Gönül bahçesinde açan her çiçek,
Kendi renginde solsun, hiç eğilmesin.
Sözün özün olsun, gözün doğru baksın,
İki yüzlülükle beynin hiç yorulmasın.
Sanma ki bu dünya hep senin kölen,
Toprağın altına girer , bil ki her ölen.

Gözlerindeki pırıltı, belki bir gün söner,
Dillerdeki kibir, bir anda tövbeye döner.
Duyulmaz mal mülk diyen o fani sesler,
Mezarda yoldaş olmaz, nefsani süsler,
İnsanlık dediğin, içten selamlar, güzel gülüşler,
Gerisi boş telaş, dünyanın renklrrine aldanışlar..

Bırak o riyayı, yalanı, sahte duruşu,
Kendi gerçeğinle bul insani varoluşu.
Neysen o ol, asla eğip bükme kendini,
Yarınsız bil ki, kıymetlendirme bu fani tenini.
Yoksa gurur denen zindan, hapseder seni,
Oysa özgürlük, yaratan için sevmektir yaratılan herşeyi...

Dün topraktan geldik, gideceğiz yine toprağa,
Uçuşan kuş olsak, sığınacağız dala yaprağa.
Her düşen yaprak, ibret olsun düşetken sana,
Vakti gelince sende veda edeceksin o tatlı cana.
Yüksekten bakanlar, tez düşer yere,
Alçakgönüllülük, çıkarır zafere...

Vakit varken düşün, geç olmasın yol yakın,
Kalbinde sevgiyle, nefsin heva hevesini yıkın.
Bir tas çorba, bir dilim kuru ekmekle doyun,
Hırsın peşinden koşma, gönlünüze şükürü koyun.
Hakikatin sesi, vicdanın fısıltısı,
Gerisi gürültüsü yalan dünyanın

Ölüm kapıda bekler, her an her yerde,
Kimse bilmez ki, son nefes son durak nerede.
Bırak ardından senden hoş bir seda kalsın,
Ektiğin tohumlar, filiz versin büyüsün, hayırla solsın.
İnsanlık dersi bu, Hak hukuk adalet özünde yatan,
Gerçek zenginlik temiz bir kalptir, kalp ki sevgiyle atan...

Demem o ki, İmam gibi konuşup, papaz gibi yaşama,
Ne isen o ol, finalde pamuk var ha sakın unutma.
Kendini çok beğenme sende bir kulsun sonunda,
Ne kibir abideleri , ne kendini beğenmişler var toprak altında,
İbret al, bakta sararıp solup dalından yere düşen yaprağa,
O da yükardan bakardı gelmezdi aklına düşeceği Kara toprağa....