İm(l)a Hatası Şiiri - Ibrahim Halil Aksoy

– Dilin de, kaderin de içimize işlediği bir aşk şiiri –

Bir şiir yazdım,
her mısrasında sen vardın.
Ama şiir bittiğinde
ne ben kaldım
ne sen…
Sadece bir sessizlik,
okuyanın yüreğinde yankılandı.

Ve o sessizlikte
kelimeler bile
bizi anlatmaya cesaret edemedi.

Virgül gibi,
arada durdum.
Ne tam vardım sana,
ne de tam yoktum.

Ayraç gibi
parçalasan da beni,
hep senin cümlenin içinde
saklı bir anlam oldum.

Ünlem gibi
baktın yüzüme —
şaşkınlığın ucunda
ben yine en sessiz hâlimdim.

Parantez gibi
hapsetsen de beni,
senden başka bir açıklamam yoktu zaten.
Tüm dipnotlarım seninle başladı.

Büyük harf gibi
başlasan geçmişimden,
küçük bir harf gibi
kayboldum dudaklarında.
O hecede sustum.

Üç nokta gibi
bitiremedin beni.
Dilimde kaldın,
tam söylenmeden.
Yarım kalan bir cümleydik biz,
anlamı kendine küsmüş bir cümle.

Soru işareti gibi
sorguladın beni.
Kimdim, neden sevdim,
neden sevildim?
Her cevapta sana çıktım,
ve her susuşum seninle doluydu.

Tırnak gibi
elin olanı sarsan da,
ben hep senin sözlerinin içinde
sana ait bir çığlık oldum.
Sahipsiz sözcüklerin sahibiydim.

Nokta gibi
bıraksan da sonunda,
ben hep yeniden başlamak istedim.
Ama sen,
yeni bir paragrafta başkasının öznesi oldun.

Tire gibi
bağlasan beni her şeye,
nefesinle bölündüm.
Seninle çoğaldım,
ama hep eksildim.

İki nokta gibi
bekledim ardından.
Söyleyeceklerin senin ağzında kaldı.
Ben sustum,
sen yazmadın.

Alt çizgi gibi
gizledin beni.
Adını andıklarında
gözlerinden düşen bir sesti cevabın.

Tilde gibi
eğip büktün anlamımı.
Ben düz yürümek isterken
sen beni dalgalara bıraktın.

Ve en sonunda...
Eğer bir gün
unutursan beni —
bil ki ben hâlâ
senin tüm suskunluklarının
im(l)a hatasıyım.

Ne senin söyleyebildiğin
ne de başkalarının anlayabildiği
o yaralı kelimeyim ben.