İltifatname Şiiri - Mustafa Halis Dikmen

Benim içimden geçenler
Sana edeceğim iltifat,
Kitaptan laf seçenler
Çocuktan da berbat.

Klasik sözlerden başka
Bir söz bulamazsam,
Veda edeyim ben aşka
İki satır yazamazsam.

Gözlerinde ışıldıyor
İstanbul'daki fenerler
Aydınlattıkça içimi
Beni yere sererler.

Ayılıp açtığımda gözümü
'Cennette miyim? ' derim,
Yeniden seni görünce
Şükür ve dua ederim.

Yere bakıp sakin duran
Arada bir kalpten vuran
Bil ki dünyada sensin
Gönlümdeki tahtı kuran.

Prenses halt etmiş
Kendini bir şey sanar,
Yanında yaşı Yetmiş
Aslında içi yanar.

Sana bırak rakibi
'R' bile olamaz,
Sen bu diyardayken
Onun gibiler kalamaz.

Çiçek isterler benden
Bir ot dahi vermem
Üzülüyorlarmış diye
Yüzümü bile germem.

Sesindeki titreşim
Kulaktaki pası siler,
Söylediğin güzel söz
İçimdeki yası siler.

Örtünün ucu görününce
Geldi diye hoplarım
Kendime gelemedikçe
Şu kafayı coplarım.

Ayran delisi açmaz ağzını
Benim açtığım tarzda
Gözümde yüksektesin
Sözüm geçer arzda.

Defterimin köşesine
Yazdığım bir yazı
Altın yaldız gibidir
Çekilmiyor pek nazı.

O yaldızın değeri
İsmin kadar etmez.
Senin bir harfine
Tonla altın yetmez.

Gerçek sevgi varken
Çürümüş aşk neyine
Yakarım! Varsa eğer
Dokunacak eline.

Varım yoğum neyse
Geldim çattım kapına
Hepsi de feda olsun
Vereceğin aşk hapına.

Rakı şişede durmazmış
Aşkı tutmaz emektir
Sessizlik varsa eğer
Biraz iltifat gerektir.

İltifat dediğin sevgili için
Söylenen bir kaç sözdür,
Bu sözler aşkın ateşinden
Sıçrayan en sıcak közdür.

Aşk ateşi bana dokundu
Senin ısıtsın o da yeter
İltifatnamen okundu
Benim sözüm burada biter.

Mutluluğu yazan iki kişi
Koruyacak ta onlardır.
En güzel anlar ise
Mutlu biten sonlardır...

18 Aralık 2003