Illuminations Şiiri - Enver Levent Batur

_argın yalnızlık
ters kelepçeyle bağlı
düştüğü akıl çukurundan çıkamaz artık

İçerde sular yükseldiğinde, bir güvercinin kanat çırpmasıyla dalgalar oluştu; nisanda yanıtsız mektuplar gibi, hiç vazgeçmedi yeryüzünden ifrit.

yiten ve giden bütün şarkılar saz yangını serende dalgalanıyor
sürülerin başına geçmiş kör rüzgar suçluluk taşıyor

_nefesimi tutmalıyım
saklansam annem ağlar
gökyüzünden maviye kessem kanı toprağa veren kızacak

Tek başına yaşarım bende kendimi, keşfedilememiş son göl gibi sessizce uyurum; aşk yaşamdan vazgeçmek değilmiş derler, güneş gibi öldüğünde aydınlanır belki günlerim.

ramak kalır belki de bir us/a
belki de dünyaya katılan eksik bir kalır

_son ihbarımdır
ağır gökyüzünün kuş kayıtları da yanlış
üstümde kelepçe üstüne kelepçe

Anlatıp durdum derdimi yıllardır dilsiz albıza, çile çekip desenler işlenmiş bedenimle son tahlilde; kırık dişler gibi çürük ağaç gövdesinde büyüdü bunlar.

kestirmeden anlatayım
dağ kırıkları taşlar eksilen bedenleriyle zamanı vurduğunda

_bileğim kırıldı
ellerim su topladı
acile gittim dün gece

Sabaha kadar arka bahçeye börülce ektim, ancak bir yörük anası kurtarır beni; belki de kahrımı okşayan bu kadın olur, elden başka ne gelir kaya kibarlığında.

sabah ezanı ile yorgun ayrıldığımda bu kuyudan
barak olup ormanlarda gezeceğim