İllet ve İbret Şiiri - Hasan Çam

Eş ömrün yarısı, ama neşe, ama çile, ama candır
Cahil evlat, nankör kediye benzer, arada bir bazen
Bağ verir, bağlar verir övünürsün, bir salkım vermez
Dağ verir, dağlar verir sevinirsin, evlat benim diye
Gün gelir yorulursun, sobana odun atmaz, su vermez
Yinede anadır, anadır sevdası solmayan en güzel yar

Cama konan kumrulara ekmek doğradım can
Ardımı döndüm sana, feryatlarını duymamak için
Hiç gocunmadım, uyumadım sabahlara kadar
İşe yaramadığını gördüm cebindeki paranın
İbret aldım kesik ayaklarından, yaralı bedeninden
Dayanamadım, dayanamadım annem deyişlerine

Seni konuşmaya tuttum, acını hafifletmek için
Bazen televizyonu açtım, bazen şarkı söyledim sana
Bir koğuşta olmazdı derdine ortak olmamak, dinledim
Nasıl dışlanır insan, uğramaz eşin, aramaz evlatların
Neydi günahın be dost, farkında değilsin böyle gidişin
Bir kurşun, bir kurşunda ben sıkmak isterdim acılarına

Tabib ne yapsın ibret haline, çekiyorsan illet sigarayı
Ben ne baban Nede kardeşinim, bir meçhulüm dost
Yarın çeker giderim, neden terk etmiyorsun tüm illetleri
Bu halinle ne Allah’ı ne tabibleri, kendini kandırıyorsun
Çayına şeker arıyor, çamaşırlarına sigarayı saklıyorsun
Aslında sen, sen bana illetin, ibretin acısını veriyorsun

Ayakları altında, cennet olan anneyi arıyordun duanla
Nasıl unutuyorsun, sana aylarca kucak açan insanları
Gözleri uyku akmıyor muydu Ayşegül, Özgül hemşirenin
Yarana merhem değil mi, Doktor Alparslan beyin şefkati
İlletinle ibretin, nankörlüğün, kendi dünyana götürüyorsa
Sen kendini, sen kendini kandırıyorsun Tuncay kardeşim

01 01 2007

[email protected]

Ümraniye İstanbul