Ille de Vuslat Şiiri - Selma Ozden

İlle de Vuslat

Gel Ey Sevgili, doğ yine gönüllere her dem;

Sensizlik boynumuzda, gerdan diye süslenen.

Gel Ey Sultanım, aç yine yüreklerde serdem;

Sensizlik kulaklarda, Ezan diye dinlenen!

Gel ey Efendim, sar bizi duanla muhrik-dem;

Sensizliğin dillerde, türkü oldu söylenen!

Gel Aziz Sevgili doğ, doğ, ufkumuza mudem;

Bas bağrına ümmeti, nazar ister müstahdem.

Ömrümün sayfaları, apansız dökülürken

Özlemin feryâdları, amansız inletirken

Hasretin kokuları, acımasız gurbetten

İlle de vuslat dedi, yandı kavruldu sinem.

Örümcekle, güvercin şefkâtinle kuşanan

Cennet-ül baki’nde ise, güzînlerle donanan

Kâbe’deki tavafın, Aşk nuruna boyanan

İlle de sedem dedi, gözyaşı doldu sinem.

Şirin, Ferhat misali ağlatırken zamansız

Gökteki Ay’da çizgin, mazilerden yalansız

Her gördüğüm sûrette, izlerden hatırasız

İlle de ahir dedi, ağlattı yandı sinem.

Sevir’deki yılanım, yıllar boyu bekleyen

Bir kez göreyim diye, her rûyada dileyen

Uhud’daki tek dişin, düşmana siper geren

İlle de sevi dedi, beklerim sabır sinem.

Dil sustu, kalbler yaslı, davet ister zekâtsız

Sevda hatıraları, rüyalarda fasılsız

Asil bakışlarını, yüreklere asmışız

İlle de aşkın dedi, ciğerim yaktı sinem.

Görmeden kalp hissetti, ağaç oldu fidansız

Göğsümde derinleşti, okyanusum damlasız

Beden oldu kupkuru, huzurdayım mekânsız

İlle de vuslat dedim, ölmeden öldü sinem.