İlle De Sen! Şiiri - Erdal Kişioğlu

Dalsam ummana, iki rakı şişesiyle…
Kana kana, doya doya içsem…
Kaybolsam orada, hiç çıkmasam, çıkamasam…
Çıtır keyif değil, zil zurna sarhoş olsam…
Geçmişi ansam, geçmişime tüm çıplaklığı ile küfretsem…
Ana avrat sövsem…
Bıraksam tüm hırçınlığımı, gözyaşımı orada…
Bir daha dönmesem acılara…
Terk etsem benliğimi, kendimi,
Bir başkası olsam…
Tövbe etsem, tümüyle arınsam…
Hamamda kırk kere başımdan aşağıya su döksem…
Mesela değişsem, başka bir adam olsam...
Ailemle akşam yemeği yesem, onlarla oturup televizyon izlesem,
Gazetemi okurken bir yandan da eşimin yaptığı çayı içsem…
Onunla gelecek ay alamayacağımız mobilyalar üzerine tatlı tatlı tartışsam…
Oğlumla bir derbi maçına gitsem, avazım çıktığı kadar bağırsam...
Kızımla evcilik oynasam, bebeğinin doktoru olsam...
Ellerinden tutup okula götürsem, parkta onları sallasam…
Yani iyi bir aile babası olsam diyorum, olamayacağımı bile bile...
Anılar tazelendiğinde ise yıkansam da, tövbe de etsem buna yetmeyeceğini bilirim...
Sadaka, zekat versem yine de olmaz...
Soyunsam da dökünsem de biçare…
Düşündüğümde ise, ben yine kendim olayım diyorum...
Elimde bir şarap, biraz beyaz peynir, karşımda bir ayna
O aynada sen, ille de sen!