İLLE DE AŞK
En sevdiğim gömleğini giymişti. Yeşil gözlerine en çok yakışan gömleğini… Sarıldım, kokusunu çektim içime son kez. Gözlerindeki ışıltı beni biran alıp çekti kalbine doğru… Direndim…
Oturduk cam kenarındaki en son masaya. Ve başladı anlatmaya. Dinliyordum onu, sadece dinliyordum… Sorunların sonuna geldiğinden, artık engellerin daha kolay aşılabileceğinden bahsetti ve bunu nasıl başardığımızdan… “Az kaldı” derken içi gülüyordu gözlerinin…
Yine hayallere daldı besbelli, gözlerinde benim tanımadığım bakış… İşte, o yabancı bakış yine… Bize ait olmayan hayalleri seyreden bakış…
Benim tayinim çıkıpta buradan gittiğimde her şeyi geride bırakıp geleceğini söyledi… Nasıl bir evimiz olacak, duvarın hangi köşesinde kimin resmi yer alacak bir bir anlatmaya başladı. Neler yapabiliriz, nerelere gidebiliriz… Her şey, yarına dair her şey… “O gün” dedi gözlerime bakıp, “o gün, şimdi katlandıklarımızın mükâfatını alacağız. Sadece ‘biz’ olacağız.” Gülümsedim…
Onu hayatıma aldığımdan beri değişmeyen cümlelerdi bunlar. İnancı tüketmiş, umutları bekletmiş, eskimiş cümleler… Tek karesi bile bana ait olmayan hayal kırıntılarıydı sözcüklere yüklenenler… Yine de umut etmiştim, yanımda olmasını dilemiştim bunca zaman. Sadece ellerimi tutup, gülümsese bana yeterdi. Evimiz olmasa da olurdu, ya da hayallerimiz… hiçbir şey olmasındı, sadece biz olsaydık…
Olmamıştı… Aramızdaki -bence ilişki bile olamayan – ilişkinin can çekiştiğini o hiç göremedi. Göremezdi de… Yorulmuştum, onunla savaşmaktan değil ama, ona karşı savaşmaktan yorulmuştum. O bilemezdi veya ben ifade edemezdim bunları ona…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta